Karim El - Guallai

In de serie Leden In Beeld gaan we in gesprek met ons veelzijdige netwerk. Vandaag praten we met Karim El - Guallai, aangesloten bij VGME sinds 2013.

Na een loopbaan van ruim 25 jaar in vastgoedbeheer en onderhoud is Karim El-Guallai (50) terug waar het ooit begon: bij een woningcorporatie. Sinds begin 2024 is hij directeur Vastgoedbeheer bij Ymere, actief in de Metropoolregio Amsterdam. Samen met een team van 350 collega’s werkt hij aan de instandhouding van het vastgoed en de kwaliteit van tienduizenden woningen. Zijn drijfveer is persoonlijk: “Iedereen verdient een goede woning. Ook mensen met een kleinere beurs. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk dat is.'

Karim werd geboren en groeide op in Utrecht, in een gezin met zeven kinderen. Zijn vader kwam in de jaren zestig als arbeidsmigrant vanuit Marokko naar Nederland. Toen zijn ouders in de jaren tachtig vanwege de economische crisis hun woning moesten verkopen, verhuisde het gezin naar een sociale huurwoning. “De kwaliteit liet flink te wensen over. We woonden met z’n negenen in een klein, tochtig appartement met enkel glas, schimmel op de muren en een haardkachel als enige verwarming. Ik hield er bronchitis aan over.'

Karim werd geboren en groeide op in Utrecht, in een gezin met zeven kinderen. Zijn vader kwam in de jaren zestig als arbeidsmigrant vanuit Marokko naar Nederland. Toen zijn ouders in de jaren tachtig vanwege de economische crisis hun woning moesten verkopen, verhuisde het gezin naar een sociale huurwoning. “De kwaliteit liet flink te wensen over. We woonden met z’n negenen in een klein, tochtig appartement met enkel glas, schimmel op de muren en een haardkachel als enige verwarming. Ik hield er bronchitis aan over.'

“Iedereen verdient een goede woning. Ook mensen met een kleinere beurs.”

Techniek en strategie
Na de havo ging Karim naar het mbo, waar hij Bouwkunde studeerde. Daarna volgde - naast zijn werk - de hts-opleiding Bouwkunde. Later kwam daar nog een post-hbo Vastgoedmanagement bij. “Ik heb mijn diploma’s stap voor stap bij elkaar gesprokkeld. Niet alles ging in één keer goed, maar ik ben altijd blijven leren. Soms met een omweg, maar wel steeds met het idee: dit brengt me verder.”

Zijn loopbaan begon bij woningcorporaties, waar hij als inspecteur de technische staat van woningen in kaart bracht. “De techniek had mijn volle aandacht. Maar hoe langer ik in het vak zat, hoe vaker ik dacht: een goed plan is mooi, maar wat kost het eigenlijk? En wat levert het op - voor de bewoner én voor de eigenaar? Zo kwam ik in aanraking met assetmanagement. Niet alleen zorgen dat het technisch klopt, maar ook kijken naar de financiële kant en de lange termijn. Hoe haal je het maximale uit je vastgoed, zonder de gebruiker uit het oog te verliezen?”

In de jaren daarna bekleedde hij verschillende functies - bij corporaties, commerciële vastgoedorganisaties en als consultant. Wat hij ook deed: vastgoed en onderhoud vormden de rode draad, met de gebruiker als uitgangspunt. “Of het nou gaat om bewoners of zakelijke huurders: ik heb vastgoedeigenaren altijd geadviseerd hoe ze hun vastgoed op een goede manier kunnen inzetten voor de mensen die het gebruiken. Want iedereen heeft recht op een fijne plek om te wonen of te werken.”

Persoonlijke drijfveren
"Die overtuiging komt, denk ik, rechtstreeks voort uit mijn jeugd. Mijn vader werkte zich het schompes - overdag én ’s avonds - om het gezin te onderhouden. Maar het merendeel van zijn inkomen ging op aan de huur. En toch woonden we in slechte omstandigheden. Dat gevoel van oneerlijkheid, dat je veel betaalt voor iets wat nauwelijks leefbaar is, blijft je bij. Ik weet hoe het voelt om elke maand bijna alles wat je verdient kwijt te zijn aan iets wat eigenlijk niet in orde is. Daar ligt mijn motivatie: zorgen dat de basis klopt. Een woning moet een veilige, gezonde plek zijn. Ik kan de huurprijzen niet veranderen, maar wel zorgen dat de kwaliteit klopt. Dat mensen waar krijgen voor hun geld."

"Ik kan de huurprijzen niet veranderen. Maar ik kan er wel voor zorgen dat de kwaliteit klopt. Dat mensen waar krijgen voor hun geld.”

Zijn drive komt goed van pas in de verduurzamingsopgave waar Ymere voor staat. Karim is nauw betrokken bij het versnellingstraject waarbij duizenden woningen met energielabel E, F of G vóór eind 2028 moeten worden verbeterd naar minimaal label D. “Dat is niet alleen een wettelijke verplichting,” legt hij uit, “het is vooral maatschappelijk ontzettend belangrijk. Veel van onze huurders hebben een smalle beurs. Juist zij worden hard geraakt door hoge energiekosten. Door woningen energiezuiniger te maken, maken we wonen niet alleen duurzamer, maar ook betaalbaarder en comfortabeler.”

En dat comfort merken bewoners meteen. “Minder tocht, minder vocht, minder schimmel - gewoon een prettiger en gezonder huis. Tegelijk maken we de woningen toekomstbestendig. Ze voldoen weer aan de eisen van nu en kunnen mee in de volgende stap van de energietransitie.”

"Stress kun je zien als last, maar ik zeg altijd: van stress moet je chocolade maken.”

Maar makkelijk is het niet. “We hebben het over duizenden woningen. De klok tikt, bewoners maken zich zorgen over wat er met hun woning gaat gebeuren en wat de impact voor hen is. Tegelijkertijd is er druk vanuit de overheid, en ook intern moeten we vaart maken. Dat zorgt soms voor spanning - en dat is begrijpelijk. Maar juist in die druk schuilt ook een kans. Je kunt stress zien als een last, of je kunt het omzetten in energie. De kunst is om die spanning productief te maken, om beweging op gang te brengen. Of, zoals ik zelf altijd zeg: van stress moet je chocolade maken. We moeten van deze opgave iets waardevols maken - voor bewoners én voor de organisatie.”

Die mentaliteit - doorzetten, ook als het moeilijk wordt - is Karim met de paplepel ingegoten. “Mijn vader liep in de jaren zestig door Europa, op zoek naar een betere toekomst. Hij heeft voor hete vuren gestaan, maar gaf nooit op. Die strijdlust inspireert me. Niet opgeven, blijven proberen. Tegelijkertijd heb ik geleerd dat vechten niet altijd de enige oplossing is. Soms moet je accepteren dat dingen anders lopen dan je had gehoopt. Ook dat vraagt kracht.”

Die les leerde hij misschien wel het meest toen zijn dochter - inmiddels 18 - als peuter ernstig ziek werd en blijvende schade aan haar motoriek opliep. “Mijn vrouw en ik kwamen in een zware periode terecht. Dan sta je op een kruispunt: ga je bij de pakken neerzitten of zoek je een weg vooruit? Het is ons gelukt om dat laatste te doen. We zochten hulp, vroegen second opinions, gingen buiten de gebaande paden. En ondertussen bouwden we ons leven opnieuw op.”

“Niet alles is maakbaar. Soms schuilt de kracht in aanvaarden wat er is, en daar het beste van maken.”

Het is een ervaring die hem niet alleen als mens heeft gevormd, maar ook in zijn werk. “Mijn dochter doet het nu geweldig. Haar motoriek is beperkt - ze zit in een rolstoel - maar cognitief is ze verder dan veel leeftijdsgenoten. Wat ik van haar heb geleerd? Doorzetten, maar ook: niet alles is maakbaar. Soms zit de kracht juist in aanvaarden wat er is, en daar het beste van maken. Dat geldt thuis, maar net zo goed in het werk dat ik doe. De opgaven zijn groot, de omstandigheden soms weerbarstig. Maar ook dan kun je stappen voorwaarts zetten.”

Op de top van de Vesuvius
Voor toekomstplannen kijkt Karim niet ver vooruit. “Ik ben vooral dankbaar voor wat er nú is. Voor mijn gezin, mijn werk en de grote familie om ons heen. We genieten van het dagelijks leven met elkaar en trekken er in de schoolvakanties graag samen op uit.”
Reizen is belangrijk voor het gezin, en Italië is favoriet. “We hebben daar bijna elk hoekje wel gezien. Met z’n allen - ook mijn dochter - op het strand, boven op de Vesuvius

Foto (48) bijschrift: De vesuvius vulkaan in Zuid Italië naarbij Napels., op een gletsjer in de Dolomieten… Dat soort momenten zijn me dierbaar. Samen zijn, onderweg zijn, herinneringen maken. Daar draait het voor mij om.”

Wil je reageren op dit interview? Stuur dan een e-mail naar events@vgme.nl of neem direct contact op met Karim via k.el.guallai@ymere.nl.

Carrière

Studie

Auteur: Tessa van Leeuwen
Foto: Ymere